De afgelopen weken heb ik verschillende triggers gehad, en ik wil graag met jullie delen waar ik naar heb gekeken.
Ik wil namelijk niet alleen maar licht en liefde verhalen posten, maar ook mijn authentieke zelf laten zien. Het is namelijk heel menselijk om frustraties en emoties te hebben, en ook wil ik laten zien wat ik er mee doe. Want je kan die frustraties en emoties wel weer weg duwen, maar als je ze niet aankijkt komen ze vanzelf weer bij je terug.
Trigger: Moet je je wel uitlaten over jouw mening van het beleid en deze tijd? Prikken en testen? Ga je daar geen klanten mee verliezen?
Ik heb lang genoeg mijn mond gehouden. De innerlijke activist moet eruit. Ik ben niet het type dat braaf stil zit en het laat gebeuren. Ik sta op en ik vecht, ik sta op voor mijn principes. En ik hoop anderen te inspireren met mijn oprechte zorgen en gevoelens. Ik stel me kwetsbaar op en laat mijn authentieke zelf zien. Dit is mijn menselijke kant met emoties, frustraties, en triggers. Niet alles is licht en liefde heel de dag.
Waarom ik werd getriggerd is het ''Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg'' wat ik mijn hele leven al heb gehoord. Netjes in de maat, in het gebaande pad, en in het regime, follow the leader, en de meute. Zodra je dreigt buiten het gebaande pad te gaan hebben mensen daar een mening over. En ik wil niet meer passen in het beeld van een ander, ik wil doen wat goed voelt voor mij. Alle emoties die ik had omtrent de overtuiging dat ik mezelf moet onderdrukken, om maar normaal te doen en in de samenleving te passen, dat kwam nu naar boven.
Trigger: ''Ik word thuis niet gehoord door ouders en niet serieus genomen.'' Er werd een situatie met me gedeeld van iemand die dicht bij me staat, waarbij ik direct mezelf woedend voelde worden.
Waarom triggert dit mij zo? Ik weet hoe het is om jong te zijn en niet serieus genomen te worden. Om het gevoel te hebben dat je moet schreeuwen om gehoord te worden en dan nog niet krijgt wat je wil. Ik weet wat je als kind verlangt van je ouders en wat dat met je doet als je niet op 1 lijn zit. Ik weet hoe het is om dat zwarte schaap te zijn in de familie, de uitzondering op de regel.
Ik voelde emoties die ik zelf ook weg had gedrukt. Ik voelde mezelf weer als tiener, als jong volwassene, verschillende stadia in mijn leven dat ik me niet gehoord voelde. Dat ik een mening had die ook belangrijk was, maar niemand echt serieus nam. Hoe ik me van binnen voelde koken, maar dat misschien niet heb durven uiten toen.
En nu als moeder doet het me extra veel, omdat je in de rol als moeder altijd het beste wil voor je kind. Het is nu op verschillende lagen dat het me raakt. Ik zou nooit willen dat mijn kind zich zo zou voelen. Maar als moeder ben je misschien ook niet bewust als je kind niet met je praat en zijn/haar emoties niet met je deelt. En als ik eerlijk kijk naar mezelf, neem ik wel altijd de emoties van mijn kinderen serieus? Ook ik zeg soms ''stel je niet zo aan''. Ik wordt me extra bewust van mijn gevoelens, maar ook hoe ik het gevoel van anderen accepteer.
Trigger: Angst, wat nu als dit echt de wereld is en blijft waar we in leven? Wat nou als er nooit iets veranderd?
Alle andere dagen geloof ik er in dat het licht zal winnen. De corruptie, de onderdrukking, en het klein en dom houden van de mensheid komt tot een einde. De slechte mensen worden verbannen, en berecht. Ophoepelen!
Maar wat nou als dat niet gebeurt? Wat nou als ze echt zo ver gaan om je nog verder te onderdrukken, je kinderen iets aan doen of bij je weg halen? Wat nu als dit echt de wereld is waar we in leven?
Die angst heb ik ook aangekeken. Waar komt dit vandaan? Ik wil niet leven in een wereld die er zo uit ziet als nu. Ik weet dat het anders kan en beter kan, ergens diep in mij zit een weten. Een weten dat een wereld er zo veel mooier uit kan zien. En ik probeer zelf mijn beste beentje voor te zetten en te helpen. Maar soms voelt het als vechten in je eentje. En wat heb ik als deze kleine mier op de mierenhoop nou bij te dragen in mijn eentje?
Ook mij bekruipt het gevoel van angst ook wel eens, en dat kijk ik aan. Als ik de hele angst heb ontleed, en heb doorvoelt, kom ik tot de conclusie dat ik er zelf alles aan doe om het voor mezelf en mijn gezin goed te doen. Ik vertrouw er op dat ik werk aan die betere wereld die ook voor ogen heb. En ik ook anderen help bewust te worden van deze betere wereld. Dat is wat ik kan doen. En ik zie dan mogelijkheden, die helpen mij de angst in de juiste perceptie te zetten. Je mag angst voelen, maar ik laat dit niet alles overspoelen. Ik laat mijn vertrouwen groter zijn.
Trigger: Een opmerking van een vreemde op Facebook: Door mensen zoals jij krijgen wij geen zorg op dit moment.
Dus omdat ik een andere keuze maak ben ik de reden van personeelstekort in de ziekenhuizen? Nee. Daar ga ik niet mee akkoord. Ik ga niet toelichten waarom dat niet zo is. Maar het feit dat er mensen zijn die andere mensen verwijten van de situatie die gecreëerd is door de overheid, dat accepteer ik niet. Wat erg dat je zo tegen elkaar doet, we zijn toch allemaal mensen met de beste bedoelingen?
En natuurlijk zit er dan angst achter bij de ander, en dat creëert woede. Emoties zijn prima. Maar projecteer die dan op jezelf en kijk waar het vandaan komt.
Ik heb deze trigger de laatste tijd vaker gehad, en ik spendeer geen energie en tijd meer om uit te leggen wat mijn visie is. Dit kost alleen maar tijd, energie, en frustratie. De ander kan ik niet overtuigen, en ik ben helemaal niemand een uitleg verschuldigd. Ik mag mijn keuze maken. En ik mag ook mijn grens aangeven. Ik wil niet zo respectloos behandeld worden door iemand die graag een zondebok zoekt. Ieder heeft recht op het maken van een eigen keuze, en we moeten elkaar respecteren voor die keuze. En de situatie oplossen, is iets wat we met elkaar samen moeten doen, ipv elkaar verwijten.
Spiegelen en reflecteren.
Ik heb de afgelopen week iedere keer als ik me getriggerd voelde gekeken waar komt dit vandaan? Waarom voel ik me nu zo boos, gefrustreerd, en geëmotioneerd?
Spiegelen, en naar binnen kijken. Ook dankzij gesprekken met mensen werd ik nog eens extra aan het denken gezet.
Want het is allemaal menselijk wat we voelen, maar als je er vervolgens niks mee DOET, wat leer er je dan van? Roepen dat alleen maar positiviteit de wereld red, is niet zo, dat voelt als negeren van wat er echt allemaal speelt.
Ik heb lang genoeg mijn mond gehouden en alles geslikt. Dat werkt niet voor mij. Emoties wegduwen en niet uitspreken. Nee ik spreek ze uit, ik wil niks meer opkroppen en weg duwen.
Ik voel de boosheid, angst en de emotie, ik kijk het aan, ik schrijf er over, ik werk er mee.
Dit is een kant van mezelf die er ook bij hoort. We zijn nu eenmaal mensen die leven in een duale wereld. Het één bestaat niet zonder het ander. Zonder donker geen licht. Zonder te werken aan je schuwkant, geen high vibes en positiviteit.
Durf jij je angsten en emoties ook aan te kijken?
Praat er over en deel het!